"Unha noite na eira do trigo" de Curros e Chané

Unha noite na eira do trigo
o reflexo do branco luar
unha nena choraba sin trégolas
os desdes dun ingrato galán.
Entre coitas e queixas decia,
xa no mundo non teño a ningén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.

E seus ecos de melancolía
camiñaban nas alas do vento
e o lamento repetía,
vou morrer e non ven o meu ben.

Lonxe dela, de pe sobre a popa
dunha leve negreiro vapor
emigrado camiño de America
vai o pobre e infeliz Amador
e o mirar ás xentís anduriñas
cara a terra que deixa pasar,
que pudera dar volta, pensaba,
que pudera convosco voar.

Mais a aves e o buque fuxian
sin oir seus amargos lamentos
solo os ventos repetian,
que pudera convosco voar.

Noites craras de aromas e lúa
donde entón qué tristeza en pos hai
pros que viron chorar unha nena
pros que viron un varco marchar
dun amor celestial verdadeiro
quedou solo de bágoas a proba
unha coba nun outeiro
un cadavre no fondo do mar.

"Unha noite na eira do trigo" de Curros e Chané

Unha noite na eira do trigo
o reflexo do branco luar
unha nena choraba sin trégolas
os desdes dun ingrato galán.
Entre coitas e queixas decia,
xa no mundo non teño a ningén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.

E seus ecos de melancolía
camiñaban nas alas do vento
e o lamento repetía,
vou morrer e non ven o meu ben.

Lonxe dela, de pe sobre a popa
dunha leve negreiro vapor
emigrado camiño de America
vai o pobre e infeliz Amador
e o mirar ás xentís anduriñas
cara a terra que deixa pasar,
que pudera dar volta, pensaba,
que pudera convosco voar.

Mais a aves e o buque fuxian
sin oir seus amargos lamentos
solo os ventos repetian,
que pudera convosco voar.

Noites craras de aromas e lúa
donde entón qué tristeza en pos hai
pros que viron chorar unha nena
pros que viron un varco marchar
dun amor celestial verdadeiro
quedou solo de bágoas a proba
unha coba nun outeiro
un cadavre no fondo do mar.

"A Rosalía" de Curros

Do mar pola orela 
mireina pasar, 
na frente unha estrela, 
no bico un cantar.
E vina tan sola 
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola 
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos, 
comesta se veu...
Os ósos son dela 
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela! 
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

"A Rosalía" de Curros

Do mar pola orela 
mireina pasar, 
na frente unha estrela, 
no bico un cantar.
E vina tan sola 
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola 
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos, 
comesta se veu...
Os ósos son dela 
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela! 
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

"A Rosalía" de Curros

Do mar pola orela 
mireina pasar, 
na frente unha estrela, 
no bico un cantar.
E vina tan sola 
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola 
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos, 
comesta se veu...
Os ósos son dela 
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela! 
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

"O vello e o sapo" de Curros

Da aldea lonxana fumegan as tellas;
Detrás dos petoutos vai póndose o sol;
Retornan prós eidos coa noite as ovellas
Tiscando nas beiras o céspede mol.
Un vello, arrimado nun pao de sanguiño,
O monte atravesa de cara ó pinar.
Vai canso; unha pedra topóu no camiño
E nela sentóuse pra folgos tomar.

-¡Ai! -dixo-, ¡qué triste! , ¡qué triste eu estóu!
I on sapo, que oía, repuso: -¡Cro, cro!

¡Ás ánemas tocan! ... Tal noite como ésta
Queimóuseme a casa, morréume a muller;
Ardéume a xugada na corte, i a besta,
Na terra a semente botóuse a perder.
Vendín prós trabucos bacelos e hortas
E vou polo mundo de entón a pedir;
Mais cando non topo pechadas as portas
Os cans sáienme a elas e fanme fuxir.

-Canta, sapo, canta; tí i eu ¡somos dous!-
I o sapo choroso, cantaba: -¡Cro, cro!

Soliños estamos entrambos na terra.
Mais nela un buraco tí alcontras i eu non;
A ti non te morden os ventos da serra,
I a min as entranas i os ósos me rón.
Tí, nado nos montes, nos montes esperas,
De cote cantando, teu término ver;
Eu, nado entre os homes, dormendo entre as feras,
E morte non hacho, si quero morrer.

-Xa tocan... Recemos, ¡que dicen que hai Dios! ...-
El reza, i o sapo cantaba: -¡Cro, cro!

A noite pechaba, i o raio da lúa
Nas lívidas cumes comenza a brillar;
Curisco que tolle nos álbores brúa
I escóitase ó lexos o lobo oubear.
O probe do vello cos anos cangado
Erguéuse da pedra i o pau recadóu;
Viróu para os ceos o puño pechado,
E cara ós touzales rosmando marchóu

Cos ollos perdidos o na escura estensión,
O sapo quedouse cantando: ¡Cro, cro!.

¡Cro, cro!.

"A pedra do Tangaraño" de Curros